5.

Wymęczyła mnie ta część, oj wymęczyła... Ale w końcu jest. I mam nadzieję, że jednak nie taka zła?

Przez kilka kolejnych dni cała ich uwaga skupiła się na firmie. Chodakowski przygotowywał się do podpisania dużego kontraktu. Jeżeli wszystko się uda i za kilkanaście miesięcy odda całą inwestycję, jego pozycja w firmie znacznie się wzmocni. Chociaż jemu przede wszystkim zależało, by udowodnić ojcu, że da sobie radę. By pokazać Kaśce, że potrafi być odpowiedzialnym człowiekiem.

Od kilkudziesięciu minut raz po raz przechodziła korytarzem. W końcu, kiedy za którymś razem minęło ją w końcu dwóch mężczyzn w eleganckich garniturach, podeszła do drzwi z tabliczką prezes. Zapukała i nacisnęła klamkę. Rozejrzała się po wnętrzu, nie zauważając nigdzie Marcina. Dopiero po chwili dostrzegła go na niewielkim balkonie.

– Przeziębisz się! Chodź tutaj!

– To ty... – odwrócił się gwałtownie w jej kierunku. – Kaśka... – podszedł do brunetki wpatrującej się w niego wyczekująco – mamy to! – Objął ją mocno w pasie, unosząc do góry.

– … – Ujęła jego twarz w dłonie i zdecydowanie musnęła jego usta. – Wiedziałam, że wszystko się uda – uśmiechnęła się ciepło, patrząc w jego oczy i gładząc jego policzek, kiedy w końcu ją postawił. – Kocham cię, Marcin.

– Ja też... – uśmiechnął się. – Tylko to dopiero początek... – odsunął się i podszedł do biurka, zbierając z niego dokumenty.

– I też ze wszystkim sobie poradzisz. – Usiadła na skraju mebla, obserwując go.

– Mam nadzieję. Ale to dopiero od jutra. Teraz się stąd zmywamy! Należy nam się. – stwierdził zdecydowanie i ujmując jej dłoń, pociągnął ją w stronę drzwi.

***

Próbowała go namówić na obiad w restauracji. Przecież mieli co świętować. Ale on uparł się, by wrócili do domu i w końcu udało mu się to osiągnąć. Wpuścił nadąsaną dziewczynę do mieszkania i po chwili zamknął za nimi drzwi.

– Cześć. – W tym samym momencie pojawił się przed nimi Taro. – Zapraszam...

– O Boże... – drgnęła przestraszona. – Zawsze musisz mnie straszyć? Marcin! Mogłeś mi powiedzieć.

– Ale to niespodzianka jest! – roześmiał się. – Chodź...

Przez cały posiłek śmiali się, przekomarzając się i co jakiś czas próbując karmić się wzajemnie. Po dłuższym czasie, kiedy Taro już wyszedł, przerwał im dźwięk telefonu Chodakowskiego.

– No popatrz, tatuś docenił... – kończąc rozmowę, usiadł z powrotem przy stole.

– Marcin... – westchnęła. – Przecież ojciec w ciebie wierzy.

– Jakoś...

– Przestań – przerwała mu od razu. – Gdyby tak nie było, nie zaufałby ci i nie powierzył firmy, tak? Wierzy, tak jak ja... – uśmiechnęła się, wstając i podeszła do niego. Stanęła za nim, opierając dłonie na jego ramionach. – Świetnie sobie radzisz. – Objęła go, opierając policzek na jego głowie.

– … – Bez słowa przyciągnął dziewczynę do siebie tak, że znalazła się na jego kolanach. – Wiesz, że... to, że, że jesteś. Jest cholernie ważne? – spojrzał jej w oczy przez moment, zaraz potem zamykając jej usta pocałunkiem, który, odwzajemniony bez wahania przez brunetkę, stawał się coraz bardziej zachłanny.

Po chwili obejmując ją mocniej, podniósł się razem z nią. Zaplotła nogi wokół jego bioder, pozwalając, by zaniósł ją prosto do sypialni. Nie przerywając pocałunków, położył ją na łóżku i od razu skierował dłonie do guziczków jej sweterka. Nie pozostawała mu dłużna, odwzajemniając każdy, najmniejszy gest. Z każdą kolejną pieszczotą, każdym pocałunkiem pokrywającym odsłaniane fragmenty ich ciał, coraz silniej przepełniało ich pożądanie. Spędzili ze sobą już tyle nocy, znali siebie doskonale, ale każde kolejne zbliżenie było tak samo niesamowite.

***

Siedziała z laptopem na kolanach, przeglądając stronę z ogłoszeniami o mieszkaniach do wynajęcia. Powinna w końcu się tym zająć, spróbować znaleźć coś ciekawego... Miała dom, który zaraz po wyjeździe, na prośbę jej i Bożeny mecenas wynajął, ale nie chciała tam wracać. Może podświadomie czuła, że to jest zbyt oczywiste miejsce, znane ludziom, których się bała. A może po prostu wiązało się z nim za dużo wspomnień, o których chciałaby zapomnieć na zawsze.

Westchnęła, przymykając laptopa, gdy rozdzwoniła się jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz, a dostrzegając tam nazwisko adwokata jej rodziny natychmiast odebrała.

– Dzień dobry Maju. Tak jak obiecałem, wysłałem ci właśnie kilka ofert na maila.

– Dziękuję...

– A nie potrzebujesz czegoś? W porządku?

– Tak... – przytaknęła, przymykając oczy – wszystko mam. A... jak pan się czuje?

– Lepiej, wracam do kancelarii. Maju, gdybyś potrzebowała jakiejkolwiek pomocy...

– Wiem. Dziękuję.

Chwilę później rozłączyła się i włączyła odpowiednią stronę. Wpisała hasło i zamarła, zauważając pod wiadomością od prawnika, kilka starych maili. Była przekonana, że wszystko usunęła... Że nie pozostawiła niczego, co prowadziłoby do jej dawnego życia.

Zupełnie wbrew rozsądkowi i łzom, które zabłysły jej w oczach kliknęła w jedną z wiadomości sprzed ponad trzech lat.

Robisz chyba najlepsze notatki na świecie. I wiesz co? Brakuje mi tu Ciebie. Tak po prostu. Chyba się stęskniłem?

Wpatrywała się w te kilka krótkich zdań, nie panując już nad łzami spływającymi po jej policzkach. Doskonale pamiętała tamten czas. Byli dla siebie coraz bliżsi. Paweł właśnie wyjechał do Krynicy z Jankiem, by wykonać kilka najpilniejszych prac przed rozpoczęciem remontu, a ona została w Warszawie, przygotowując się do sesji. Wszystkie obrazy, zdarzenia wracały teraz pozostając tak samo wyraźne.

Powinna to wyłączyć, zamknąć laptopa... Przecież te trzy lata to był ciągłe próby zapominania, wymazania z pamięci tego najpiękniejszego czasu w jej życiu. Mimo to jednak teraz rozwinęła całą konwersację, przebiegając wzrokiem przez kolejne zdania.

Odezwij się do mnie. Miałem się uczyć, a wiesz, że bez Ciebie i Twojej mobilizacji... nic z tego nie będzie.

Paweł... sam potrafisz. Aż tak mnie nie potrzebujesz.

Co Ty tam wiesz.

Wyślę Ci notatki. Teraz chyba tylko tyle mogę dla Ciebie zrobić?

Z każdym kolejnym wyrazem obraz coraz bardziej jej się rozmazywał przez łzy nieustannie wypełniające jej oczy i spływające po twarzy. Nie będąc w stanie przeczytać już ani słowa, przymknęła w końcu laptopa, rozklejając się zupełnie.