4.

 – Marcin? – Wychodząc z salonu, spojrzała zaskoczona na chłopaka. – Co ty tu robisz?
– Wróciłem do domu? Trochę entuzjazmu – uśmiechnął się i musnął jej usta.
– Myślałam, że na dłużej przepadniesz u Pawła – wzruszyła ramionami i przeszła do kuchni, gdzie wstawiła wodę. – Chcesz kawy?
– Chcę... – Stanął obok niej, opierając się plecami o szafki. – Jak spotkanie?
– Marcin. – Spojrzała na niego tylko przelotnie i otworzyła szafkę, by wyjąć dwa kubki.
– Przecież pytam tylko jak.
– Trudno. Ale w porządku – odpowiedziała po chwili, zalewając kawę wrzątkiem. Zaraz potem zabrała swój kubek i wróciła na kanapę.
– Pójdziesz znowu?
– Pójdę – od razu przytaknęła pewnie i chwilę później sięgnęła po książkę leżącą na stoliku.
– … – Po chwili bez słowa usiadł obok niej. Kątem oka zerkał co jakiś czas w jej lekturę. – Kaśka... jak się czujesz? – zapytał po chwili, starając się, by zabrzmiało to tak po prostu.
– Co? O co ci chodzi? – spojrzała na chłopaka, uśmiechając się mimowolnie.
– O nic – wzruszył ramionami. – Nie mogę zapytać? – Wstał, zdejmując marynarkę i rzucił ją na krzesło. Rozluźnił krawat i wyjął z torby teczkę z dokumentami. – Zamawiamy coś do jedzenia? – Spojrzał w końcu na brunetkę, która cały czas przyglądała mu się uważnie.

***

– Szefie... – Taro pojawił się na zapleczu, gdzie Paweł od kilkunastu minut przygotowywał kanapki. – Ktoś do ciebie.
– Do mnie? – spojrzał na chłopaka kątem oka. – Zaraz przyjdę – przytaknął, sięgając po listek sałaty.
Dokończył i zabierając dwa talerze wrócił na salę. Podał zamówienia i rozejrzał się, szukając wzrokiem osoby czekającej na niego. W końcu uśmiechnął się, kręcąc głową, gdy zauważył drobną blondynkę siedzącą na kanapie.
– Cześć Basia, co ty tu robisz? – Usiadł naprzeciwko dziewczynki.
– Cześć – uśmiechnęła się najładniej jak potrafiła. – Przyszłam z mamą – wskazała dziewczynę rozmawiającą przez telefon przed bistro – zobaczyć co u ciebie.
– … – Nie potrafił ukryć zaskoczenia, widząc Alę. Przecież nie potrafiła zrozumieć jak jej córka mogła się zaprzyjaźnić z zupełnie obcym facetem. I wyraźnie go nie polubiła.
– Nie jestem taka niedobra jak myślisz.
– Wcale tak nie myślę. To co Młoda, zjesz coś?
– Nie, nie jestem głodna. Chcesz przeczytać moje wypracowanie? Dostałam dzisiaj 5!
– Pokaż.
– Już cię zamęcza? – usłyszał nad sobą głos Domańskiej. – Cześć. – Usiadła obok córki, zdejmując płaszcz.
– Cześć...

– Chciałam cię przeprosić... – zaczęła, kiedy Basia usiadła przy barze z dużą porcją szarlotki i gorącą czekoladą. – Może masz rację i nie byłam dla ciebie do końca sprawiedliwa... A na pewno nie byłam miła.
– Rozumiem cię. W porządku.
– Basia naprawdę cię polubiła. Nie wiem dlaczego ale nie mam na to wpływu. I nie mam serca zabrać jej spotkań z tobą. Ostatnio chyba coś ustaliśmy. Obiecała, że nie będzie więcej uciekać... Tylko Paweł... wiesz, że ona nie może... Boję się, że za bardzo się do ciebie przywiąże. Rozumiesz?

***


W żaden sposób nie potrafiła sobie znaleźć miejsca. Ciągle miała przed oczami drobną brunetkę, która przyszła dzisiaj do niej. Miała w sobie tyle jakiegoś ciepła... Patrzyła na nią z taką ufnością, troską... Nie potrafiła zrozumieć jak to jest możliwe. Przecież była dla niej kimś zupełnie obcym, a dodatkowo Kasia jeszcze nie tak dawno była w jej sytuacji. Cały czas zastanawiała się, czy ona też tak będzie potrafiła. Stanąć znowu na nogi, poukładać sobie wszystko... Zacząć życie od nowa. Jako zupełnie nowa Majka. Z tamtej dziewczyny, pewnej siebie i pełnej uporu, nie zostało już nic.


  

Komentarze

  1. Unknown7 lipca 2015 16:50

    Jak Ty niesamowicie dozujesz napięcie!
    No ale może jednak powoli zacznie się coś dziać, co?
    Bo ja naprawdę nie wiem, o co chodzi...

    Czekam na rozwój akcji. :D
    Pozdrawiam, Kasiek :)!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

2.

Obraz
Miało nie być nic w ten weekend, ale jednak. I nawet grafika się pojawiła :) Zapraszam! Chociaż ciągle mam wrażenie, że nie każdy tu końca jest sobą...  – Marcin, pospiesz się. Już jesteśmy spóźnieni. – Zakładając szalik, spojrzała wyczekująco na chłopaka. – Już... już idę... – Sięgnął jeszcze jedną ręką po kanapkę, podczas gdy drugą starał się wsunąć dokumenty do teczki. – Mm, a wysłałaś wczoraj te faktury Dębskiemu? – Spojrzał w kierunku brunetki kątem oka. – Co? Dębskiemu... Tak, wysłałam. Daj to, chodź... – Czekaj, Kaśka. Jestem prezesem, możemy się spóźnić. Powiesz mi w końcu co się stało? – Zatrzymał ją w ostatniej chwili, gdy chciała wyjść z mieszkania. – Nic. Marcin, chodź. – Kaśka. Nawet ja umiem zauważyć, że coś się stało. Więc? – … – Westchnęła tylko, przymykając oczy. – Nic. Porozmawiamy wieczorem? Jesteś prezesem i na spotkanie z Kalickim nikt za ciebie nie pójdzie. – Odetchnęła z ulgą, zamykając za sobą drzwi. *** Siedziała na łóżku w n...
Czytaj więcej

3.

Obraz
Kilka dni później. – Niech to szlak! – Zamknął segregator i wściekły rzucił na biurko. Od kilkudziesięciu minut próbował znaleźć jedną fakturę. Dałby sobie rękę uciąć, że jeszcze wczoraj, gdy przeglądali wszystko z Kasią, była na miejscu. W końcu zrezygnowany sięgnął po komórkę. – Gdzie jest faktura od Szymkowiaka za... – zaczął od razu gdy tylko odebrała, ale nawet nie pozwoliła mu dokończyć. – Marcin. Nie mogę, muszę wyłączyć... – Poczekaj. Ale gdzie jest? – … – Westchnęła. – Zielony segregator... – Zielony? – Rozejrzał po biurku. – A nie niebieski? – Zielony, Marcin. Paa. – Pa... – odsunął telefon od ucha i jeszcze raz ogarnął wzrokiem biurko. – No zielony, no. *** Kręcąc głową, rozłączyła połączenie, wyłączyła telefon i po chwili zawahania, biorąc głęboki wdech, weszła do budynku. Tuż za drzwiami oddała komórkę i ruszyła za wysoką szatynką. – To tutaj... – Kobieta zatrzymała się przed jednymi z drzwi i spojrzała przelotnie na Mularczyk, po czym za...
Czytaj więcej

7.

Obraz
Zjedli wspólnie śniadanie, co stało się już ich małym rytuałem, i rozstali się pod blokiem, odjeżdżając w dwóch przeciwnych kierunkach, by dopiero za trzy godziny spotkać się w firmie. Na miejsce dotarła po kilkudziesięciu minutach i chwilę później szła korytarzem za tą samą kobietą co ostatnio. Delikatnie zapukała w drzwi pokoju Chojnackiej. Weszła do środka, posyłając ciepły uśmiech dziewczynie. – Cieszę się, że się odezwałaś. – Wejdź... Napijesz się czegoś? – zaproponowała niepewnie. – Herbaty? Zimno jest okropnie. – Usiadła w fotelu, obserwując dziewczynę krzątającą się po pokoju. – Całkiem tutaj przytulnie... – Nie jest źle... – uśmiechnęła się blado. Wydawała się być tym razem dużo spokojniejsza. Chociaż gdy tylko usiadła naprzeciwko drobnej brunetki, natychmiast uciekła przed jej spojrzeniem. – Tam... potem jest bardzo trudno, prawda? – Trudno – powoli przytaknęła. – Ale można się do tego znowu przyzwyczaić – uśmiechnęła się ciepło. – Potrzeba czasu, ale... w k...
Czytaj więcej