2.

Miało nie być nic w ten weekend, ale jednak. I nawet grafika się pojawiła :) Zapraszam! Chociaż ciągle mam wrażenie, że nie każdy tu końca jest sobą... 

– Marcin, pospiesz się. Już jesteśmy spóźnieni. – Zakładając szalik, spojrzała wyczekująco na chłopaka.

– Już... już idę... – Sięgnął jeszcze jedną ręką po kanapkę, podczas gdy drugą starał się wsunąć dokumenty do teczki. – Mm, a wysłałaś wczoraj te faktury Dębskiemu? – Spojrzał w kierunku brunetki kątem oka.

– Co? Dębskiemu... Tak, wysłałam. Daj to, chodź...

– Czekaj, Kaśka. Jestem prezesem, możemy się spóźnić. Powiesz mi w końcu co się stało? – Zatrzymał ją w ostatniej chwili, gdy chciała wyjść z mieszkania.

– Nic. Marcin, chodź.

– Kaśka. Nawet ja umiem zauważyć, że coś się stało. Więc?

– … – Westchnęła tylko, przymykając oczy. – Nic. Porozmawiamy wieczorem? Jesteś prezesem i na spotkanie z Kalickim nikt za ciebie nie pójdzie. – Odetchnęła z ulgą, zamykając za sobą drzwi.

***

Siedziała na łóżku w niewielkim, jasnym pokoju. Obejmując ramionami kolana podciągnięte do góry, oparła na nich brodę. W zeszłym tygodniu wszystko w końcu się skończyło. Mogła nareszcie odetchnąć z ulga. Koniec z ciągłymi przeprowadzkami, zmianami nazwisk... Tak długo czekała na ten moment, a teraz kiedy w końcu nadszedł, ciągle ogarniał ją paraliżujący strach na myśl, że do końca miesiąca musi opuścić to miejsce, znaleźć mieszkanie, pracę... Na nowo zaufać ludziom. Wrócić do normalnego życia. Przymknęła oczy, a spod jej powiek wypłynęły pojedyncze łzy. Tak bardzo chciałaby cofnąć czas... Zmienić tamtą decyzję... Jednak jak zawsze gdy w jej głowie pojawiały się te myśli, jej oczy wypełniało coraz więcej łez. Gdyby wtedy postąpiła inaczej straciłaby na zawsze te kilka miesięcy, które przeżyła z matką... Chociaż właśnie w ten sposób straciła szansę na ułożenie sobie życia, stworzenie rodziny...

Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi. Podniosła gwałtownie głowę, spoglądając w ich kierunku.

– Cześć, jak się czujesz? – W progu pojawiła się mecenas i od razu weszła do pokoju.

– Dzień dobry... W porządku. – Usiadła po turecku, ścierając pojedynczą łzę, która wypłynęła na jej policzek.

– Ostatnio mówiłam ci o dziewczynie, z którą powinnaś się spotkać...

– … – Przytaknęła na znak, że pamięta.

– Rozmawiałam z nią wczoraj i zgodziła się z tobą zobaczyć. Naprawdę uważam, że rozmowa z nią dobrze ci zrobi. Maja... Mogę ją przywieść za parę dni?

– … – Wzięła głęboki wdech. – Chyba muszę spróbować? – Zmusiła się do bladego uśmiechu i podniosła się z łóżka. Obejmując się ramionami, podeszła do okna.

– Nie potrzeba ci czegoś?

– Nie... Dziękuję. I... chcę, żeby pani wiedziała, że... że ja naprawdę jestem bardzo wdzięczna... i...

– Wiem. Majka, wiem. – Posłała jej ciepły uśmiech, podchodząc. – Nie musisz nic mówić. I jakbyś czegoś potrzebowała dzwoń. Do zobaczenia.

***

– Skończyłem. Wysłałem wszystko księgowej i jestem twój – uśmiechnął się, wchodząc wieczorem do sypialni i kładąc się obok drobnej brunetki.

– Mój – odwzajemniła gest i wtuliła się w jego ramiona.

– I teraz mów.

– Co? – Zmarszczyła brwi.

– Powiedziałaś, że wieczorem pogadamy. Więc?

– Marcin... – westchnęła, odsuwając się. – To nic...

– Kaśka. – Przekręcił się, kładąc ją jednocześnie na plecach i opierając się na łokciach po obu stronach jej głowy. – Mów.

– Rozmawiałam wczoraj z Martą... – niechętnie zaczęła. – Nie ja jedna brałam udział w procesie i umierałam ze strachu... – Odwróciła wzrok od jego przenikliwego spojrzenia. – Poprosiła mnie, żebym porozmawiała z dziewczyną, której sprawę prowadziła. Zgodziłam się. Marcin, nie mogę ci nic powiedzieć.

– … – Odsunął się i usiadł obok. – Jesteś pewna?

– Muszę. – Zajęła miejsce tuż obok, opierając się plecami o ścianę. – Ja wtedy w Grabinie tyle dostałam... Tyle dobra, ciepła....

– Nie narażasz się? – przerwał jej.

– Nie. Po prostu muszę teraz zrobić to samo – spojrzała mu w oczy, uśmiechając się delikatnie. – Naprawdę nie mogę z tobą o tym rozmawiać. – Przeczesała dłonią jego włosy, patrząc na niego ciepło. W jego spojrzeniu znowu widziała coś takiego, o czym kiedyś mogła tylko marzyć. Naprawdę się zmieniał, tak jak tyle razy obiecywał?